پلت بایندر
موادی هستند که برای بهبود کیفیت پلت به خوراک، اضافه می شوند. بعضی از این مواد دارای خصوصیات تغذیه ای خاصی هستد که در زمان فرمولاسیون باید مورد توجه قرار گیرد. بنابراین، اگر این مواد تغییر داده شوند یا سطح آنها در جیره تغییر کند، به دلیل تأثیر بر فرمول باید جیره را دوباره بالانس نمود.
استفاده از بایندر به منظور افزایش کیفیت فیزیکی پلت در مواردی که جیره به خودی خود نمی تواند بدون بایندر به استانداردهای کیفی برسد، توصیه شده است. مدارک کافی در بررسی راندمان بایندرهایی مثل بنتونیت و لیگنوسولفونات وجود دارد.
از رس نیز به عنوان پلت بایندر استفاده می شود. این مواد اغلب ارزان بوده و به عنوان مواد پرکننده در جیره هایی که از نظر ارزش تغذیه ای غنی هستند و همچنین در تولید پلت های مکعبی استفاده می شود. تمام رس ها توانایی چسباندن ذرات پلت را ندارند. در نامگذاری مواد رسی گاهی اوقات به موادی که موجب اتصال به مایکوتوکسین ها می شوند نیز اصطلاح بایندر بکار می رود.
اختلاف در انواع محصولات رسی، اختلاف در عملکرد بایندر را به دنبال دارد. لیگنوسولفونات، به عنوان یک بایندر معمولی در صنعت خوراک شناخته شده است.
تحقیقات جدید در دانشگاه کانزاس نشان داد، افزودن ۱ درصد لیگنوسولفونات به پلت های جیره پایانی بوقلمون در دمای کاندیشنینگ ۲۸ درجه سانتیگراد و قطر منافذ دای ۴/۸ میلی متر و عمق ۵۰/۸ میلیمتر، نرمی پلت را ۴/۹ تا ۸/۲ درصد کاهش داده است. لیگنوسولفونات معمولاً دو برابر اثرگذاری رس ها و تقریباً ۱۵ تا ۲۰ برابر تأثیر بیشتری نسبت به گندم دارد.
پیچیدگی فرمولاسیون خوراک و تنوع فرآوری خوراک پیش بینی اثر هر کدام از اجزای خوراکی بر کیفیت پلت را مشکل می کند. به هر حال بعضی از اجزای خوراکی تحریک کننده مقاومت پلت هستند در حالیکه بعضی از مواد نیز تمایل به کاهش PDI دارد. اثرات بالقوه بر کیفیت مقاومت پلت شامل انتخاب منبع فسفر، افزودن چربی، مقدار گندم در جیره یا مقدار میکروذرات در پلت سازی و بایندر ها می باشد.
بایندر، تنها موجب باند شدن و چسبیدن اجزای خوراکی به هم شده و تأثیری بر ارزش تغذیه ای خوراک ندارند. استفاده از بایندرهای تجاری رقیق شدن خوراک را به دنبال دارد.
پاسخ به دیدگاه