در چند سال اخیر استفاده از افزودنی های مختلف به خوراک دام و طیور در سطح جهان و ایران مرسوم شده و بسیاری از شرکت ها و بازرگانی های داخلی و خارجی با توجه به آگاهی از فیزیولوژی دستگاه گوارش و نیازهای دام و طیور و فراخور توان علمی و تجهیزات فنی به ارائه خدمات پرداخته اند، که از این میان میتوان به مکمل مخمر در تغذیه دام اشاره کرد.
اکسیژن برای اکثر میکروارگانیسم های شکمبه سمی بوده و مانع از رشد باکتری های بی هوازی تجزیه کننده الیاف و در نتیجه موجب کاهش هضم الیاف موجود در خوراک و کاهش متابولیسم در شکمبه می شود. مخمر زنده با مصرف اکسیژن موجود در شکمبه و بی هوازی کردن محیط شکمبه و همچنین از طریق افزایش تعداد باکتری ها و قارچ های تجزیه کننده سلولز، هضم فیبرها را افزایش می دهد. علاوه بر این مخمر بر سر قندهای ساده با باکتری های تولید کننده اسید لاکتیک رقابت کرده و از رشد و تکثیر آنها جلوگیری می نماید. همچنین رشد و متابولیسم باکتری های مصرف کننده اسید لاکتیک را تحریک می نماید. بدین ترتیب از تجمع اسیدلاکتیک و کاهش pH شکمبه جلوگیری می نماید.
بین مطالعات مختلف یک متاآنالیز کمی با ۱۱۰ مقاله، ۱۵۷ آزمایش و ۳۷۶ تیمار انجام گرفت. هدف اول برجسته کردن اثرات کیفی اصلی مخمر زنده بر روی مصرف، تخمیر شکمبه و تولید شیر بود. مکمل مخمر، PH شکمبه و غلظت اسیدهای چرب فرار را افزایش داد و تمایل به کاهش غلظت اسید لاکتیک شکمبه داشت ولی هیچ تاثیری در نسبت استات به پروپیونات نداشت. همچنین باعث افزایش قابلیت هضم ماده آلی در کل دستگاه گوارش شد. مکمل مخمر مصرف ماده خشک (DMI)، وزن بدن(BW) و تولید شیر را افزایش داد و تمایل به افزایش مقدار چربی شیر داشت اما تاثیری بر مقدار پروتئین شیر نداشت. مشاهده ها در اولین تجزیه و تحلیل، اثرات کیفی مخمر را در سطح جهانی تایید کرد. این نتایج بهبود تخمیر شکمبه با مکمل مخمر را نشان می دهد. با این حال اثر مخمر می تواند توسط چندین عامل مختلف مانند DMI، ترکیب جیره، درصد کنسانتره یا NDF (فیبر نامحلول در شوینده خنثی) در جیره تحت تاثیر قرار گیرد.
پاسخ به دیدگاه