تهیه غذاى طیور یکى از مهمترین بخش هاى هزینه اى را به خود اختصاص مى دهد . قسمت اصلى این غذا غلات مى باشد . با وجود این که ذرت داراى میزان قابل توجهى پلى ساکارید غیر نشاسته اى (NSP) محلول است ، ولى ماده غذایى ایده آلى است که قابلیت زیادى در جیره مرغ دارد . دیگر غلات نیز داراى مقدار زیادى (NSP) مى باشند که باعث کاهش و محدودیت آنها در جیره مى شوند . تحقیقات نشان میدهد که میزان (NSP) مواد خام مورد نظر همراه با آنزیم هاى میکروبى کاهش یافته.
و کیفیت غذا بهبود مى یابد . یک برنامه خطى با حداقل کردن هزینه ها براى تنظیم جیره تدوین شده است . بعضى از غلات به علت داشتن (NSP) که منجر به افزایش اثرات منفى و ناسازگارى در پرندگان مى شوند ، در جیره طیور کمتر استفاده مى شوند . جو یکى از ابتدایى ترین مثال هاست . به کاربردن بیش از ۱۰ درصد جو در جیره طیور ، سبب چسبندگى و رطوبت مدفوع و از طرفى کاهش رشد مى شود ، این اثرات منفى جو در نتیجه ویسکوزیته بالاى محلول (NSP) (بتاگلوکلن) دیواره سلولى دانه جو مى باشد ، اما افزودن آنزیم میکروبى به غذاى حاوى جو باعث کاهش (NSP) و بهبود خصوصیات ظاهرى و قابلیت استفاده و هضم غذا مى شود .
عمده ترکیب جیره مرغ از مواد گیاهى ، غلات و پروتئین هاى گیاهى به انضمام مقدار کمى از پروتیئن هاى حیوانى است . از آنجایى که مرغ یک پرنده تک معده اى است ، همه این ترکیبات قابل هضم و استفاده نیستند ولى با افزودن آنزیم هاى خارجى به غذا اکثر آنها قابل استفاده و هضم پیدا مى کنند . انرژى بسیارى از غلات به علت ذخیره شدن به صورت (NSP) براى حیوانات تک معده اى قابلیت هضم نداشته اما بعضى از ترکیبات هیدرات هاى کربنى باعث آزاد شدن (NSP) ذخیره اى مى شوند که در دسترس پرندگان قرار مى گیرند . ضمناً حذف (NSP) باعث آزاد شدن نشاسته و پروتئین از ساختمان سلولى غلات مى شود که در نتیجه انرژى متابولیسمى و پروتئین قابل استفاده ، افزایش قابل توجهى مى یابد. در بعضى از غلات میزان قابل توجهى (NSP) محلول وجود داشته که در حیوانات تک معده اى باعث افزایش ویسکوزیته و کاهش هضم در روده کوچک مى شود .
افزودن آنزیم هاى میکروبى باعث کاهش میزان (NSP) و در نتیجه کاهش ویسکوزیته روده و افزایش قابلیت استفاده از غذا مى گردد . هم چنین بعضى از منابع پروتئین گیاهى نیز داراى (NSP) مى باشند . به طور مشابه افزودن آنزیم هاى میکروبى (NSP) را آزاد و پرندگان قابل استفاده مى کند . با به کار بردن ترکیب صحیح کربوهیدرات ها و نگهدارى مناسب آن ها براى منابع پروتئین گیاهى ، انرژى متابولیسمى و پروتیئن قابل استفاده افزایش مى یابد . براى همه غلات و پروتیئن هاى گیاهى افزودن آنزیم هاى خارجی قابلیت استفاده غذا را نسبت به گذشته آن افزایش مى دهد ، اما براى غذاهاى اصلى و با کیفیت بهتر ، این افزایش کمتر است پس در مجموع یک پیشرفت قابل انتظار در نتیجه وارد کردن آنزیم هاى خارجى به غذا مى توان انتظار داشت . تقریبا در همه منابع گیاهى که به عنوان غذاى حیوانات استفاده مى شوند ، یک بخش مهمى از فسفر معدنى به شکل اسید فیتیک ، ذخیره شده که براى حیوانات تک معده اى قابل استقاده نمى باشند .
با اضافه کردن فیتاز میکروبى قسمتى از این پیوندهاى فسفرى شکسته و ممکن است تا ۳۰ درصد سطح فسفر مورد نیاز جیره را کاهش دهد . به طور کلى طیفى از آنزیم هاى میکروبى بر روى دیواره سلول هاى گیاهى ، اسید فیتیک و مواد غذایى چون نشاسته و پروتیئن مؤثر مى باشد که به موجب آن قابلیت استفاده و هضم غذا افزایش یافته و مواد دفعى حاصله کاهش مى یابد . با وجود آن که آنزیم ها بر روى ترکیبات غذایى اثر مى کنند ، ولى بر روى باکترى ها روده اى اثرى نداشته و مقاومتى در برابر آن نشان نمى دهند ، زیرا آن ها موجود زنده نبوده و هیچ رابطه اى براى رشد و قدرت زیست و یا آلودگى عفونت نشان نمى دهند . آنزیم ها ترکیبات پروتئینى بوده و لذا به آسانى و با توجه به شرایط موجود زنده ، غلظت آن ها تغییر پیدا مى کند . آنزیم هاى درون ریز در هضم ترکیبات غذایى نقش اصلى داشته ولى آنزیم هاى خارجى که به طور مستقیم به غذا اضافه مى شوند ، نقش مکملى را براى هضم طبیعى آنزیم هاى درون ریز دارند ; زیرا آنزیم هاى خارجى فعالیتشان را روى مواد غذایى خام موجود در اندام گوارشى انجام مى دهند . افزودن آنزیم هاى خارجى به غذاى حیوانات بیانگر افزایش سیستم هضم آنزیمى پرندگان مى باشد.
پاسخ به دیدگاه