مایکوتوکسینها متابولیتهای ثانویه تولید شده توسط قارچها هستند که موجب آلودگی خوراک بر روی زمین و یا در طول مدت ذخیره سازی آنها میشوند. این متابولیتها عملکرد طیور را به مخاطره میاندازند، آسیب پذیری آنها را نسبت به آلودگیها افزایش داده و باعث ایجاد مشکلات تولید مثلی میشوند که همگی ضررهای اقتصادی فراوانی را به صنعت طیور وارد میکنند. آفلاتوکسینها (AF) توسط آسپرژیلوس و عمدتا آسپرژیلوس فلاووس و پاراسیتیکوس تولید میشوند. آفلاتوکسین B1 رایج ترین سم در غلات مورد استفاده در جیره هاست. اثرات سرطان زایی آفلاتوکسینها به خوبی شناخته شده و کبد مهترین عضو هدف برای مایکوتوکسینها محسوب میشود. تغییرات متابولیکی ایجاد شده توسط آنها موجب تخریب کبد، کاهش فعالیت آنزیمهای هضمی، سرکوب سیستم ایمنی، تغییردربیان ژن آنزیمهای کبدی و تغییر در مورفولوژی و عملکرد روده میشود. اثرات زیان آور AF با توجه به میزان، زمان در معرض قرار گرفتن، جنس و سن حیوان، متفاوت خواهد بود. فومینیسین(FU) آلودگی های خوراکهای بر پایه ذرت هستند که توسط فوزاریوم تولید میشوند و اصلی ترین و سمی ترین ترکیب موجود در خوراکها، فومینیسینB1 (FB1) است. فومینیسینها عملکرد را به خطر انداخته و بر روی سیستم ایمنی تاثیر میگذارند و از طریق تغییرات مورفولوژیکی وعملکردی ماکروفاژها موجب افزایش آسیب پذیری جوجه ها به آلودگیهای باکتریایی میشوند. بعضی از قارچها میتوانند بیش از یک مایکوتوکسین تولید کنند و یک مایکوتوکسین میتواند توسط چندین گونه مختلف قارچی تولید شود. سمیت بعضی از مایکوتوکسینها در اثر ترکیب شدن انها با یکدیگر در جیره افزلیش میابد. در بوقلمون ها اثر AFB1 در ترکیب با FB1 بسیار خطرناک تر از زمانیست که این مایکوتوکسینها به تنهایی در خوراک ظاهر میشوند. در نتیجه تمایل زیادی برای استفاده از محصولات بیولوژیکی برای کاهش قابلیت دسترسی مایکوتوکسینها وجود دارد. یکی از این روشها استفاده از جاذبها ست که با مایکوتوکسینها بایند شده و از جذب شدن آنها توسط دستگاه گوارش جلوگیری میکنند و در نتیجه برای حیوان خنثی و بی اثر خواهند شد. بایندرهای معدنی و بیولوژیکی برای کنترل قابلیت زیست فراهمی مایکوتوکسینها در مطالعات مورد بررسی قرار گرفته اند. بایندرهای بر پایه گلوکان که از کربوهیدراتهای دیواره سلولی بعضی از گونه های مخمرها تولید میشوند، جهت کاهش اثرات سمی مایکوتوکسینهای یافت شده در جیره های مرغهای تخم گذار مورد استفاده قرار میگیرند. در تحقیقی که توسط سیلوتو وهمکاران در سال ۲۰۱۳ انجام گرفت، تاثیرAF (در سطح mg/kg ۱) و FU (در سطح mg/kg ۲۵)، بصورت مجزا ویا در ترکیب با هم، برروی متابولیسم چربی مرغهای تخم گذار تجاری و همچنین تاثیر یک توکسین بایندر تجاری (kg/ton ۲( بر کاهش اثرات سمی این مایکوتوکسین ها، بررسی شد. تعداد ۱۶۸ قطعه مرغ تخم گذار هایسکس قهوه ای در سن ۳۷ هفته، بصورت تصادفی و با طرح ۱+۲×۳ فاکتوریل ](۳ جیره بدون بایندر و با AF، FU و FU + AF)، (۳ جیره حاوی بایندر و با ، FU و FU + AF) و یک جیره کنترل بدون مایکوتوکسین و بایندر[ و ۷ تکرار، تقسیم شدند. مرغهائیکه با AF آلوده شده بودند، آثار مسمومیت با آفلاتوکسیکوسیز، از جمله کبد زرد ناشی از انباشتگی چربی در کبد، مقادیرپائین VLDL و تری گلیسریدهای پلاسما و وزنهای نسبی بالاتر کبد و کلیه را از خود نشان دادند. اثرات مسمومیت کبدی و کلیه ای FU در این تحقیق مشاهده نشدند. از سوی دیگر، FU موجب کاهش طول روده کوچک و افزایش انباشتگی چربی محوطه شکمی شد. توکسین بایندر بر پایه گلوکان، برخی از اثرات زیانبار این مایکوتوکسین ها، خصوصا اثر AF بر متابولیسم چربی کبدی، وزن نسبی کلیه و همچنین اثر FU را بر روده کوچک، تا حدی کاهش دادند. آفلاتوکسینها و فومینیسین دو مایکوتوکسینی هستند که بسیار مورد توجه مرغداران میباشند. افلاتوکسینها به دلیل جذب سریعشان به داخل روده، بینهایت سمی هستند و نشانه های آفلاتوکسیکوسیز در طیور به وضوح به اثبات رسیده است. اولیورا و همکاران در سال ۲۰۰۱ مشاهده کردند که تفاوتی در مصرف خوراک مرغهای تخم گذار تغذیه شده با جیره های حاوی ۳۰۰ و ۵۰۰ g/kgµ آفلاتوکسین وجود ندارد. در مقابل همیلتون و گارلیچ در سال ۱۹۷۱، کاهش در مصرف خوراک مرغهای تخم گذار تغذیه شده با جیره های حاوی ۲۵/۱ تا ۲۰ mg/kg آفلاتوکسین را گزارش کردند. علاوه بر این لدوکس و همکاران در سال ۱۹۹۲ نیز کاهش مصرف خوراک را در جوجه های تغذیه شده با خوراک حاوی ۱۰۰ و ۴۰۰ mg/kg فومینیسین B1 گزارش دادند. از جمله سایر اثرات منفی افلاتوکسین میتوان سطوح پایین تر کلسترول کل و پروتئین سرم، جلوگیری از سنتز و انتقال چربی های کبدی و کاهش تولید تخم مرغ را بیان کرد. در مرغهای تخم گذار، کبد سهم زیادی در سنتز چربی (کلسترول و تریگلیسیریدها) دارد. این چربیها توسط لیپوپروتئینها به فولیکولهای تخمدان، جائیکه در تشکیل زرده تخم مرغ دخیل است، منتقل میشوند. هر گاه لیپوژنز نسبت به تولید لیپوپروتئینهای درگیر در انتقال چربی مثل VLDL، پیشی میگیرد، انباشتگی تریگیلیسیریدها که منجر به کبد چرب خواهد شد رخ میدهد. در نتیجه تعادل بین سنتز و ترشح VLDL نکته کلیدی در تنظیم کبد و چربی اضافی کبد در پرندگان است. آراویند و همکاران در سال ۲۰۰۳ گزارش دادند که در جوجه های تغذیه شده با جیره های الوده به آفلاتوکسین، در سنتز و انتقال چربی کبد ممانعت ایجاد میشود. علاوه بر این وایات در سال ۱۹۹۱ و سیلوتو و همکاران در سال ۲۰۱۱ کاهش در تولید تخم مرغ را در پرندگان الوده شده به افلاتوکسین گزارش دادند. این مایکوتوکسین همچنین باعث تغییر در اعمال کلیوی از جمله افزایش دفع کلسیم ادراری، کاهش دفع فسفات معدنی و کاهش نرخ فیلتراسیون گلومرولی خواهد شد. افزایش وزن نسبی کلیه در مرغهای تخم گذار که با افلاتوکسین الوده شده اند توسط بسیاری از محققین گزارش شده که نشان دهنده اثرات سمی افلاتوکسین بر روی این عضو است. در رابطه با تاثیرات سرطان زایی، مهمترین اثر سمی فومینیسین ممانعت از سنتز اسفنگولیپیدهاست که مولکولهایی کلیدی در حفظ یکپارچگی غشای پلاسما هستند. علاوه بر این فومینیسین باعث افزایش اندازه بسیاری از ارگانها از جمله کبد و کلیه در بوقلمون و بلدرچین میشود. همچنین باعث افزایش انباشتگی چربی محوطه شکمی در طیور نیز خواهد شد. فومینیسین در اسب و خوک بینهایت سمی است در حالی که پرندگان تحمل بالاتری را برای غلظتهای زیاد فومینیسین در دوره های زمانی بلند مدت دارند. در جوجه های گوشتی سطوح بالاتر از ۱۵۰ mg/kg فومینیسینB1، باعث اسهال، کاهش مصرف خوراک و اضافه وزن، تولید نکروز کبدی و افزایش وزن کبد و کلیه میشود. علاوه بر این با توجه به نقش مهم هضم و جذب مواد مغذی، دستگاه گوارش اولین سد دفاعی در برابر آلودگی های موجود در خوراک محسوب میشود. سلولهای روده کوچک و بزرگ میتوانند مخاط، پپتیدهای ضد میکروبی، ایمونوگلوبولینها و سیتوکینها را برای محدود کردن راه عبور مولکولهایی که به صورت بالقوه برای حیوان خطرناک هستند، ترشح کنند. در جوجه های گوشتی فومینیسین باعث تحلیل رفتن پرزها و هایپرپلازی سلولهای گابلت میشود که این اثرات مربوط میشود به ممانعت در سنتز اسفنگولیپیدها. امروزه استفاده از توکسین بایندرها بهترین روش قابل دستزس برای به حداقل رساندن اثرات منفی مایکوتوکسینهاست زیرا دقت درکنترل کیفیت دانه ها به شدت افزایش یافته است. میتوان با اضافه کردن توکسین بایندرها به جیره دام ها، از اثرات منفی مایکوتوکسینها در دامها جلوگیری کرده و جذب مایکوتوکسینها به داخل دستگاه گوارش را کاهش داد. زمانیکه گلوکان به جیره جوجه های گوشتی اضافه شده، اثرات زیان آور آفلاتوکسینها بر عملکرد تولیدمثلی، خصوصیات لاشه و وزن ارگانهای جوجه های گوشتی دیده نشده است. نتایج تحقیقات نشان میدهد که توکسین بایندرهای بدست آمده از دیواره سلولی مخمر در کاهش اثرات زیان آور آفلاتوکسینها و فومینیسین در مرغهای تخم گذار، به ویژه اثرات آفلاتوکسین بر چربی کبد، وزن نسبی کبد و اثر فومینیسین در کاهش طول روده کوچک موثر بوده است.
اثر آفلاتوکسین و فومینیسین و همچنین اضافه کردن توکسین بایندر بر متابولیسم چربی در مرغ های تخم گذار تجاری
- صفحه اصلی
- اثر...
اثر آفلاتوکسین و فومینیسین و همچنین اضافه کردن توکسین بایندر بر متابولیسم چربی در مرغ های تخم گذار تجاری
نوشتههای تازه
- استفاده از توکسین بایندر چندجزئی هربال بنتومکس چیتیکا در گوساله های نر پرواری هلشتاین بر عملکرد، قابلیت هضم و برخی از فراسنجه های خونی
- اثر سطوح مختلف توکسین بایندر چندجزئی بنتومکس چیتیکا بر عملکرد و برخی فراسنجه های خونی در ماهیان قزل آلای تحت تنش سم اکراتوکسین
- اثرات استفاده از پروبیوتیک تجاری پاورپرو چیتیکا بر عملکرد و درصد زنده مانی میگوی پا سفید غربی
- اثر افزودن مخمر تجاری ساکارومایسس سرویزیه به جیره بلدرچین ژاپنی بر صفات عملکردی، برخی فراسنجه های سرم، ریخت شناسی و جمعیت باکتریهای بیماری زای روده
- اثر استفاده از پروبیوتیک، پری بیوتیک و سین بیوتیک بر تولید و ترکیبات شیر و قابلیت هضم مواد مغذی و برخی از فراسنجه های خونی گاوهای هلشتاین
پاسخ به دیدگاه